මහින්ද පරාජය භාරගත යුත්තේ ඇයි ? (1 කොටස)

ජනාධිපතිවරණයකදී ප‍්‍රකාශ විය හැකි ප‍්‍රතිඵලය පිළිබඳව දැනට පැවති පලාත් සභා මැතිවරණ සමග සන්සන්ධනය කර නිවැරදි විනිශ්චයක් දිය නොහැකිය. පලාත් සභා මැතිවරණ වලදී අපේක්ෂකයන් වන්නේ තමන්ගේ ගමේම පුද්ගලයන්ය. එනිසා ඔවුන් සමග ඇති පෞද්ගලික හිතවත්කම් සහ අපේක්ෂකයාගේ පවුලේ අය කෙරෙහි පවතින සම්බන්ධකම් වැනි සාධක බිම් මට්ටමේ ඡන්දදායකයාගේ හැසිරීමට දැඩි බලපෑමක් එල්ල කරයි. එබැවින් පක්ෂය, ප‍්‍රතිපත්තිය හා ජාතික මට්ටමේ චලනයන් ආදිය මේ තලයේදී ද්වීතීයික ඝණයේ බලපෑම් සාධක බවට පත්වන්නේය. නමුත් ජනාධිපතිවරණයේදී මේ තත්වය බොහෝ දුරට වෙනස් වේ. තමාට කිසිසේත්ම සමීප නොවන අපේක්ෂකයා දෙස ජනතාව බලන්නේ පෙර කී ප‍්‍රාථමික තත්වයන්ගෙන් ව්‍යුක්තවූද ඊට එහා ගිය සවිඥනිකත්වයක් තුළ නිර්මාණය වූ මානසිකත්වයක් සමගය.

එනිසා දැන් එළඹී ඇති ජනාධිපතිවරණය පලාත් සභා මැතිවරණ වල ප‍්‍රතිඵල සමග සසඳා නිගමන වලට එළඹීම අසාර්ථකය. නමුත් එය 2005 මැතිවරණයේ තත්වයන් සමග සසඳන්න යැයි අප ඉල්ලා සිටින්නේද නැත. මන්ද එදා තිබූ පරිසරය අද වන විට හාත්පස වෙනස් වී ඇති බව අප දන්නා බැවිනි. එබැවින් වත්මන් ප‍්‍රවණතාවන් එකිනෙක සමග සන්සන්දනය කිරීමේ අවශ්‍යතාවයක් පැන නගින්නේය.

මෙහිදී අප මුලින්ම කළ යුතු වන්නේ එදා ප‍්‍රතිඵලයට වඩා මහින්ද දෙසට නැඹුරුවූ ඡන්ද බිහිවීමට හේතුවූ කරුණු සොයා බැලීමයි. ඉන් ප‍්‍රබලම කාරණය වන්නේ යුධ ජයග‍්‍රහණයයි. අතීතයේ යූ.එන්.පී ය මහවැලිය වික්කා සේම මහින්ද හැම ඡන්දෙකදීම විකුණන්නට තියාගත්තේ මෙම යුධ ජයග‍්‍රහණයයි. නමුත් ජනාධිපතිවරණයේදී මෙම යුධ ජයග‍්‍රහණයේ සමස්ථ වාසියම මහින්දට තනිව භුක්තිවිඳීමේ වාසනාව ගිලිහී යන්නේ මුළු යුද්ධය පුරාවටම හමුදාව මෙහෙයවූ හමුදාපතිවරයා ප‍්‍රබලම ප‍්‍රතිවාදියා ලෙස ජනාධිපතිවරණ සටනේදී විපක්ෂව සිටගැනීම නිසාය. එසේ ඉදිරිපත්වූවා යැයි කියා මහින්ද ජාත්‍යන්තරය සමග කළ සටන හෝ යුධමය වාතාවරණය තුළ සමස්ථ රාජ්‍යයේම නායකයා ලෙස කළ කාර්‍යය මුළිනුපුටා වැටෙන්නේ යැයි අප තර්ක කරන්නේ නැත. නමුත් පලාත් සභා වේදිකාවන් සිසාරා රනිල්ගේ අලි-කොටි ගිවිසුම සමග සැසඳූ පරන්තන්, කිලිනොච්චි හා අලිමංකඩ ජයග‍්‍රහණ වල ප්‍රෞඩත්වය මෙම ජනාධිපතිවරණ වේදිකාවේදී අවලංගු කාසියක් වන බවත්, රනිල්ගේ සාමකාමී පෞරුෂය යටකරගෙන නැගී සිටි යුධ ජයග‍්‍රහණයෙන් ඔද වැඩුණු මහින්දගේ වීර පෞරුෂය තව දුරටත් ජනාධිපතිවරණ වේදිකාවේ අසමසම වන්නේ නැති බවත් අප අවිවාදයෙන් පිළිගත යුතු වන්නේය.(බිම් මට්ටමට යන විට ජනතාව තීරණ ගන්නේ පුද්ගලබද්ධ සාධක මත බව අප හොඳින් තේරුම් ගත යුතුය. එනිසා පුද්ගල පෞරුෂය එහිදී වැදගත් කාර්‍යයක් ඉටු කරනු ඇත.) මේ අනුව 2005දී යූ.එන්.පී ය සතුවූ උතුරේ ඡන්ද ලක්ෂ ගණනක් ප‍්‍රභාකරන්ගේ බලපෑමෙන් වැළකුණු තැන්හීදීත් ලක්ෂ එකහමාරක වැඩි ඡන්දයකින් පමණක් ජයගත් මහින්දට මේ තත්වයේ යුධ ජයග‍්‍රහණයකින් අද්විතීයිය වාසියක් අත්වනු ඇතැයි වහසිබස් දොඩවනු නොහැකි වනු ඇත්තේය.

මහින්ද සතු දෙවැනි වාසිදායක තත්වය වන්නේ ඔහුගේ සම්ප‍්‍රාප්තියේදීම ගෙනා ‘‘අපේකම’’ පිළිබඳ වූ තර්කයයි. ඒ හරහා ඔහු විසින් කළ බොහෝ දේ ඇත. නමුත් අප මෙහිදී අප සිහි එළඹවා ගත යුතු වන්නේ මේ අපේකම පිටුපස තිබුණේ ජවිපෙ වාමාංශික හස්තය බවටයි. ඒ නිසා මෙම අපේකමද ජවිපෙ හරහා පොම්ප කරන ලද ප‍්‍රතිපත්තියක් විය. ඒ අනුව නිර්මාණය වූ ‘‘අපි වවමු - රට හදමු’’ ‘‘වැව් දසදහසේ වැඩසටහන’’ ‘‘කිරිගොවීන් දිරි ගැන්වීම’’ ආදිය තදින් ගැමි ජනතාවගේ සිත් සතන් තුළ සටහන් විය. නමුත් පසුකාලීනව ජවිපෙ ආණ්ඩුවෙන් ඉවත් වීමත් සමග ආණ්ඩුව විසින් කුළියට ගත් එජාපයේ කෝප් ගැන්සිය තමන්ට හුරු ධනවාදී ප‍්‍රතිපත්තීන් සමග නොගැලපුණ මේ සමාජවාදී හෙවනැලි වලට ස්වාභාවික මරණයක් අත්වන්නට ඉඩ දුන්හ. මෙහි ප‍්‍රතිඵලය වූයේ බන්දුල ගුණවර්ධන ඇමතිතුමා උඩ පැන පැන කියවූ ස්වයංපෝෂීත්වය වෙනුවට හාමතේ සිටින ජනතාවක් හා රුපියල් 100ට ඉහළ ගිය හාල් කිලෝවක් ඇති වීමයි. ඊට එතුමාගේ ආර්ථික විද්‍යාවේ තිබූ පිලියම වූයේ මහින්ද විසින් මුරුංගා අත්තේ තබා තිබූ දේශීය ගොවියාට පාඩමක් ඉගැන්වීමට පකිස්තානයෙන් හාල් මෙටි‍්‍රක් ටොන් ගණන් ගෙන්වීමය. එපමණක්ද නොව කිරිගොවීන්ට වෙන් කළ මුදලින් දෙකෙන් පංගුවක් ගසා කෑ උතුරුමැද මහඇමතිතුමන් රුපිලන් 200,000 ක් මිල වූ කිරිගොවි අලෙවි සැලක් හදන්නට රුපියල් 400,000ක් ගෙවා තිබුණේ ඇස් පියාගෙන මෙනි. මේ සිදුවීම් හරහා ආණ්ඩුවේ සැබෑ අපේකම හඳුනාගත් ග‍්‍රාමීය ජනතාව 2005දී ජවිපෙ සමග එක්ව ගත් ඡන්ද ප‍්‍රමාණයම ජවිපෙ විපක්ෂව සිටගත් විටත් ලබා දෙන්නට තීරණය නොකරනු ඇතැයි පැහැදිලිව කිව හැකිය.

මහින්දගේ වාසියට පවතින තෙවැනි හා අවසාන සාධකය වන්නේ සංවර්ධනයයි. ඒ තුළ මහාමාර්ග, ගුවන් පාලම්, ග‍්‍රාමීය මාර්ග, විදුලි බලාගාර, රණවිරු නිවාස ආදිය වන්නේය. මේවා මහින්ද දෙසට යම් ඡන්ද ප‍්‍රමාණයක් නැඹුරු කරන්නට ශක්‍යතාවයක් ඇති කරුණු ලෙස අප දකිමු. නමුත් මේ සංවර්ධයේ හොඳම කොටස පවතින්නේ ඒවාට අදාල අමාත්‍යංශයන් සතුව නොව. මාර්ග සංවර්ධනය සිදු කළ යුතු වන්නේ මහා මාර්ග අමාත්‍යංශයෙන් වුවද එය සිදු වන්නේ මග නැගුම හරහාය. උතුරේ හා නැගෙනහිර සමස්ථ මාර්ග සංවර්ධනය සිදුවන්නේ උතුරු වසන්තය හා නැගෙනහිර නවෝදය නම්වූ බැසිල්ගේ වැඩසටහන් හරහාය. (නැවත පදිංචි කිරීම් ගැන ඇමතිතුමන් කිසිවක් දන්නේ නැත. වරක් ඒ ගැන විමසූ විට එය බැසිල්ගෙන් විමසන්න යැයි ඇමතිතුමාම පවසා ඇත.) මේ හරහා පෙනෙන සංවර්ධනයට එහා ගිය නොපෙනෙන රාජපක්ෂ පවුලේ සංවර්ධනය සාර්ථකව සිදුවන බවයි. තවත් අවුරුදු 100කට ප‍්‍රමාණවත් ලෙස වරායන් 5ක් රට වටේ ඉදිවන බව මහින්ද පපුවට ගසාගනිමින් කෑගසයි. නමුත් එහි අයිතිකරුවා වන චමල් අයියාගේ නෝනා ලක්ෂ ගණන් වලට එම වරායන් වල රැකියා විකුණමින් හම්බකරන මුදල තවත් අවුරුදු 100කටත් වඩා කාලයකට තම පවුලට ප‍්‍රමාණවත් වනු ඇතැයි මහින්ද කියන්නේ නැත. එපමණක්ද නොව පොළොන්නරුවේ ඈත ගම්වල ජනතාව මෛත‍්‍රීපාලගේ බලාපොරොත්තු දේශපාලනයෙන් සංවර්ධනය එනතුරු බලාසිටියද හම්බන්තොටට විතරක් විශේෂිත වූ සීත මාලිගා ඉදිවන්නේය. මේ තත්වයන් කෙරෙහි සවිඥනිකව සිටිනා ජනතාව නැගෙනහිරින් ලැබීමට නියමිත නගරාධිපතිනියගේ හා තවමත් ප‍්‍රකාශ නොවූ පිල්ලෙයාන්ගේ සහය මත එකතු වන ලක්ෂ ගණනක් ඡන්ද පරද්දා ජනාධිපතිතුමන් බේරාගනු ඇතැයි කිසිවෙකුටත් කිව නොහැකිය.

මේ අනුව මෙම සටහනේදී අප උත්සහ දැරුවේ මහින්දට වාසිදායකව ඇතිවූ වෙනස්කම් පමණක් ගෙන ඒ හරහා ඔහුට මෙම මැතිවරණයේදී එම තත්වයන් කෙතරම් වාසිදායක වනු ඇත්දැයි සලකා බැලීමටය. අප මීලඟ ලිපියේදී ඔහුට අවාසිදාක ලෙස මේ වසර කිහිපය තුළ සිදුවී දේවල් ගෙන විග‍්‍රහ කිරීමට බලාපොරොත්තු වන අතර අවසන් ලිපියේදී වත්මන් පක්ෂ වල හැසිරීම මීට පෙර තත්වයන් හා සසඳා සැබෑ ජයග‍්‍රහණයේ දිශාව නිශ්චය කරගැනීමට උත්සහ දරන්නෙමු.